Mundart

blank_page

Am Baggersee

(Ein sächsischer Erlebnisbericht)

Im Sommer, wenn de Hitze brietet,
een Ort, wo isch so gern hingeh,
hab mir een Schattenplatz gemietet,
da hinnerm Dorf am Baggersee.

Ihr globt garnich, wenn isch so gugge,
was isch da so fir Leite seh.
Isch denk manschmal, isch bin meschugge,
da liegn zwee im Teetatee.

Die Beeden ham wohl keen Benehmen,
wie die so beienanner liechn.
Die sollt'n sisch mal n bisschn schämen
un nich so inenanner kriechn.

Da hintn sitzt eene Famielche,
zwee Kinner hat das Ehepaar,
do Babba Kurt, Mamma Ottielche,
de Kleene Ev', do Schung Gunnar.

De Kleene brillt, isch will was haben.
Do Babba freecht: na was denn nu?,
un guggt dabei uff seinen Knabn,
der lässt ihn scheinbar heut in Ruh.

Isch will ne Limo, plärrt de Kleene,
un Gunnar zieht se an ihrm Zopp
un brillt, du bist hier nich alleene.
De Mamma meent: sei ne so grob.

Do Schunge brillt, isch will was essn,
de Kleene plärrt, isch will'n Eis.
Do Babba hat sein Geld vergessn
un grunzt vodrießlisch, so'n Scheiß.

De Kleene fängt jetzt an ze heiln
un macht Pipi noch uff de Decke,
jetzt muss de Mamma sich beeiln,
sonst gibt es uff do Decke Flecke.

Do Gunnar zieht ne dumme Fratze
un hält vor Lachn sich den Bauch.
Do Babba kratzt sisch an do Glatze
un isch lach hinnerm Busche auch.

Ja, dort´n kann man was erlebn,
isch wees, warum isch gern hingeh.
Keen Hurrikan un ooch keen Bebn
kommt ran an unsern Baggersee.

 

 

 

 

 

Mei Bliemschn

 

Mei Bliemschn da uff do Fenstobank,

das hab isch gezoochn aus Samen.

Jetzt blieht es so wunnerscheen zum Dank

un isch wees noch nisch mal sein Namen.

 

´s hat kurze un samtische Schtiele,

ooch große gelbgriene Blätto,

un Blietn hat es ganz viele,

die zugehn bei Reeschnwetto.

 

´n ganzn Taach, damit isch´s seh,

hock isch vorm Fenstobrette,

un obnds, wenn isch schlofn geh,

nehm isch es mit ins Bette.

 

Dann zähl isch Blietn anstatt Schofe,

das Bliemschn guggt mir dabei zu

un wenn isch nachts dann endlisch schlofe,

dann hot es seine Ruh.

 

 

 

Een Sagse an do Saar

 

Wohnt mo als Sagse an do Saar,

da hat mo es nisch leischt.

Votraachn tuen mir uns zwar,

de Mundart sisch nisch gleischt.

 

Beim Bäcko wollt isch Brotln holn,

da guggt mo misch schief an

un freecht: „Sie woll’n mich wohl verkohl’n?“

„Sie will ein Weck“ hilft mir een Mann.

 

Am Fleescherstand steht Metzger dran,

isch geh am Freitach hin

un will hier „Tote Oma“ ham.

Mo saacht: „Das heißt Boudin“

 

„Isch wurd bemaust“, bin isch am johlen.

Mo straft misch gleisch mit Blicken.

„Sie wurden wohl vielleicht bestohlen?

Denn ´Mausen` ist hier ´F…´.“

 

Is mo hier faul, da drickt mo „Knäppchn“.

Bei schlechto Laun, hat mo „de Flemm“.

Mo trächt keen Hut, sondon ä „Käppchn

un geht mo heeme, macht mo sisch hemm.

 

So kann mo sisch ganz scheen blamieren,

wenn mo de Mundart ne beherrscht.

Ja Saarländisch muss mo schtudieren,

sonst wird mo gnadenlos „verärscht“.

 

 

Hammo nich

 

´s is jo wie in olten Zeit´n,

isch find dos ziemlisch ferchterlich,

do kennte isch misch drieber streit´n,

Es heeßt bloß immer: hammo nich!

 

Isch bin numol keen Großvodieno,

drum koofe isch im ALDI ein.

Die ham sonst immo Supp´mhiener –

uff meine Frooche soocht mo „nein!“

 

Fier´n Gort´n wollt isch Grillanzindo,

Zucchini, abo nur een Stick,

Gemiese is numol gesindo,

nur hamse keens, isch hob keen Glick.

 

Und on do Kosse steht ´ne Schlonge,

im Wooch´n hob isch nur een Brot.

Dos Wort´n dauert mir ze lange,

drum geh isch vor. Ä Ollo droht:

 

He hint´n nan, mir wort´n olle!

De Wooch´n sin hoch angefillt,

woraufhin isch mein Brot hinknolle.

Nu wärd isch ooch noch ongebrillt!

 

Isch denke on vogangne Zeit´n,

do stond isch fier Bononen on.

Nu steh isch hier, nur um ze streit´n.

Wer soocht, heit sin mo besso dron?